Axiomatic Characterization of PageRank

This paper examines the fundamental problem of identifying the most important nodes in a network. We use an axiomatic approach to this problem. Specifically, we propose six simple properties and prove that PageRank is the only centrality measure that satisfies all of them. Our work gives new conceptual and theoretical foundations of PageRank that can be used to determine suitability of this centrality measure in specific applications

The comparison of contrast echocardiography and tissue Doppler imaging for evaluation of reperfused myocardium in patients with acute anterior myocardial infarction

Background: Prediction of functional myocardial recovery post acute myocardial infarction should be based not only on flow patency of the infarct related artery (IRA) but also on the quality of microcirculation in at-risk segments. Myocardial blush grade (MBG) is a method of perfusion assessment which has an established value in prediction of both ventricular remodelling and prognosis. However, its invasive character encourages the search for other methods able to reflect myocardial recovery following successful reperfusion. Echocardiography is an imaging modality which has the potential to assess, noninvasively, myocardial perfusion and, quantitatively, the loss of contractile function. The aim of this study was to compare the values of myocardial contrast echocardiography (MCE), MBG and tissue Doppler imaging (TDI) in the assessment of microcirculation in patients with first acute myocardial infarction of the anterior wall. Methods: The study group consisted of 39 patients (15 female and 24 male, mean age 58.8 ± 12.2 years) with first anterior infarction within 6 hours of chest pain onset. All patients underwent angioplasty of the anterior descending artery (LAD). Myocardial blush grade was assessed directly after angioplasty, whereas MCE using SonoView contrast accompanied by TDI study was performed 4 days thereafter. Results: Neither of the quantitative MCE parameters showed significant correlation with perfusion assessed by MBG. Significant negative correlation of MBG was found with maximal systolic strain ( e) (R = -0.51, p = 0.003) and post systolic shortening (R = -0.49, p = 0.007) in infarcted segments, but this was not the case with the unaffected segments. Conclusions: Use of MCE in the assessment of myocardial perfusion in myocardial infarction is limited, as shown by poor correlation with MBG. The presence of impaired contractile function by TDI corresponds better with myocardial perfusion than MCE does

RADIal versus femoral approach for percutaneous coronary interventions in patients with Acute Myocardial Infarction (RADIAMI): A prospective, randomized, single-center clinical trial

Background: The transradial approach for percutaneous coronary intervention (PCI) seems to be superior to transfemoral. The safety and efficacy of transradial approach for PCI in acute myocardial infarction is not well-established. Methods: Hundred patients with acute myocardial infarction qualified to PCI were randomly assigned to transradial (group I; n = 50) and transfemoral (group II; n = 50) approaches. Results: PCI was successful for almost all patients, except one from group II. There were no significant differences between groups in X-ray exposition, volume of contrast and total procedure duration. Small but significant elongation of door to stent time in group I was caused mostly by a longer time between beginning of procedure and arterial sheath introduction. Major bleeding complications occurred in three patients from group I and seven from group II. There were no significant differences observed between the two groups. Time to ambulation in group I was significantly shorter then in group II (22.6 ± 10.3 h vs. 34.7 ± 34.6 h; p = 0.003). Conclusions: The transradial approach for PCI in acute myocardial infarction has the same efficacy as transfemoral. There are no differences in total procedure duration, X-ray exposition or volume of contrast between the two approaches. A longer time from the patient’s admission to the individual stages of the PCI procedure in group I was mostly due to the longer times of the initial stages of the procedure. The use of transradial approach reduces the time to ambulation and allows rehabilitation to begin sooner. In both groups, bleeding complications occurred rarely

Confronting theoretical predictions with experimental data; fitting strategy for multi-dimensional distributions

After developing a Resonance Chiral Lagrangian (RχL) model to describe hadronic τ lepton decays [18], the model was confronted with experimental data. This was accomplished using a fitting framework which was developed to take into account the complexity of the model and to ensure the numerical stability for the algorithms used in the fitting. Since the model used in the fit contained 15 parameters and there were only three 1-dimensional distributions available, we could expect multiple local minima or even whole regions of equal potential to appear. Our methods had to thoroughly explore the whole parameter space and ensure, as well as possible, that the result is a global minimum. This paper is focused on the technical aspects of the fitting strategy used. The first approach was based on re-weighting algorithm published in [17] and produced results in around two weeks. Later approach, with improved theoretical model and simple parallelization algorithm based on Inter-Process Communication (IPC) methods of UNIX system, reduced computation time down to 2-3 days. Additional approximations were introduced to the model decreasing time to obtain the preliminary results down to 8 hours. This allowed to better validate the results leading to a more robust analysis published in [12]

Primary versus facilitated percutaneous coronary intervention in acute myocardial infarction complicated by cardiogenic shock

Background: Mortality in patients with cardiogenic shock (CS) due to acute myocardial infarction (MI) may be decreased by fibrynolytic therapy combined with intraaortic balloon counterpulsation or by invasive treatment, either with percutaneous coronary intervention (PCI) or coronary artery bypass grafting (CABG). The aim of the study was to compare in-hospital and long-term outcomes in patients with acute MI complicated by CS who were treated with primary or facilitated PCI. Methods: Among 98 consecutive patients with acute MI complicated by CS, 93 patients were treated with PCI and 5 patients underwent CABG. Patients treated with PCI were divided into two groups: group I included 59 patients treated with facilitated PCI and group II included 34 patients treated with primary PCI. Patients in group II were older, had higher systolic and diastolic blood pressure, and more often presented with 1-vessel disease and previous MI, while 3-vessel disease was more common in group I (all p < 0.05). Results: Immediate PCI success rate was similar in both groups (83% in group I vs. 74% in group II, p = NS), as was in-hospital mortality (41% vs. 36%, respectively, p = NS) and mortality rate in the cardiac cathetherization laboratory (20% vs. 15%, respectively, p = NS). The need for repeated PCI was significantly more common in group I (22% vs. 3%, p = 0.02). The two groups did not differ with respect to the need for CABG or the rate of hemorrhagic complications. During one year follow-up, three deaths occurred in every group, including two patients in each group who died suddenly.Conclusions: Comparable immediate PCI success rate, in-hospital mortality, and long-term mortality were seen in patients with acute MI complicated by CS treated with primary or facilitated PCI. More coronary reinterventions were needed in patients treated with facilitated PCI compared to those treated with primary PCI

Porównanie metod echokardiografii kontrastowej oraz doplera tkankowego w ocenie reperfuzji mięśnia sercowego u pacjentów z ostrym zawałem serca

Wstęp: Przewidywania dotyczące powrotu do normy funkcji mięśnia sercowego po ostrym zawale serca powinny się opierać nie tylko na stopniu uzyskanej drożności tętnicy odpowiedzialnej za zawał (IRA), ale także na ocenie jakości mikrokrążenia w strefie segmentów objętych ryzykiem niedokrwienia. Metodą, która ma ugruntowaną wartość w zakresie rokowania i przewidywania procesów remodelingu komór, jest tak zwana skala MBG. Jednak inwazyjny charakter tej techniki zachęca do poszukiwania innych metod mogących ocenić powrót czynności mięśnia sercowego po zabiegu skutecznej reperfuzji. Echokardiografia jest techniką obrazową pozwalającą na potencjalnie nieinwazyjne określenie perfuzji mięśnia sercowego oraz ilościową ocenę utraty funkcji skurczowej serca. Celem niniejszej pracy było porównanie wartości obrazowania mięśnia sercowego za pomocą echokardiografii kontrastowej (MCE), metody MBG oraz echokardiograficznego doplera tkankowego (TDI) w zakresie oceny mikrokrążenia u pacjentów po pierwszym w życiu ostrym zawale przedniej ściany serca. Metody: Grupa badawcza składała się z 39 pacjentów (15 kobiet i 24 mężczyzn, średni wiek 58,8 &#177; 12,2 roku) z pierwszym w życiu ostrym zawałem przedniej ściany serca przyjętych do szpitala w ciągu 6 godzin od początku bólu. Wszystkich chorych poddano angioplastyce wieńcowej w zakresie gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej (LAD). Oceny mikrokrążenia za pomocą skali MBG dokonywano bezpośrednio po zabiegu angioplastyki wieńcowej, natomiast oceny przy zastosowaniu metod MCE (kontrast SonoView) oraz TDI - 4 dni później. Wyniki: Żaden z ilościowych parametrów metody MCE nie wykazał istotnej korelacji z parametrami perfuzji uwidocznionej w skali MBG. W odniesieniu do segmentów mięśnia sercowego dotkniętych zawałem stwierdzono istotną ujemną korelację wartości skali MBG z maksymalnym skurczowym odkształceniem miokardium (e) (R = &#8211;0,51; p = 0,003) oraz ze skróceniem poskurczowym (R = &#8211;0,49; p = 0,007), przy czym zależności takich nie stwierdzono w obrębie segmentów nieobjętych niedokrwieniem. Wnioski: Zastosowanie metod echokardiografii kontrastowej w ocenie perfuzji mięśnia sercowego w przebiegu zawału serca ma ograniczone zastosowanie, na co wskazuje słaba korelacja parametrów MCE z oceną metodą MBG. Stwierdzenie upośledzenia regionalnej funkcji kurczliwej mięśnia sercowego za pomocą TDI lepiej odzwierciedla zaburzenia perfuzji serca niż stosowane metody echokardiografii kontrastowej

Wstrząs kardiogenny w przebiegu zawału serca - wyniki leczenia zabiegowego

Wstęp: Wstrząs kardiogenny jest główną przyczyną zgonów wśród chorych z zawałem serca. Jego leczenie zachowawcze nie poprawia rokowania, a dane dotyczące leczenia zabiegowego są ograniczone. Celem pracy jest ocena wyników leczenia zabiegowego (angioplastyka wieńcowa lub leczenie operacyjne) chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym, analiza czynników wpływających na śmiertelność szpitalną i ocena wyników odległych. Materiał i metody: Badaniem objęto 98 chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym. Operacyjnie leczono 5 chorych, a za pomocą angioplastyki wieńcowej &#8212; 93. W celu oceny czynników ryzyka zgonu chorych podzielono na dwie grupy: I - 37 osób, które zmarły, i II - 61 pacjentów, którzy przeżyli. Wyniki: Zmarło 2 (40%) chorych leczonych operacyjnie i 35 (38%) leczonych za pomocą angioplastyki wieńcowej. U pacjentów leczonych operacyjnie częściej stwierdzano hipercholesterolemię, przebyty zawał serca, częściej stosowano u nich kontrapulsację wewnątrzaortalną, u wszystkich operowanych wykryto trójnaczyniową chorobę wieńcową, a tętnicą odpowiedzialną za zawał serca był u nich pień lewej tętnicy wieńcowej. Zabieg angioplastyki wieńcowej był skuteczny u 73 (78%) chorych. Śmiertelność przy skutecznym zabiegu wynosiła 26%, a przy nieskutecznym - 80%. Analiza porównawcza obu grup wykazała, że różniły się one pod względem: wieku (grupa I - 60,4 roku, grupa II - 54,1 roku; p = 0,006), częstości występowania nagłego zatrzymania krążenia przed koronarografią (grupa I - 51% chorych, grupa II - 26%; p = 0,01) oraz skuteczności zabiegu angioplastyki wieńcowej (grupa I - 54%, grupa II &#8212; 93%; p < 0,001). Podczas obserwacji jednorocznej zmarło 6 pacjentów. Śmiertelność po roku u chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym wyniosła 56%. Wnioski: Leczenie zabiegowe chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym poprawia rokowanie wewnątrzszpitalne i roczne. Istotnymi czynnikami wpływającymi na przeżycie wewnątrzszpitalne są: młodszy wiek, stabilny przebieg zawału serca i skuteczna angioplastyka wieńcowa. (Folia Cardiol. 2003; 10: 269&#8211;277

Wstrząs kardiogenny w przebiegu zawału serca - wyniki leczenia zabiegowego

Wstęp: Wstrząs kardiogenny jest główną przyczyną zgonów wśród chorych z zawałem serca. Jego leczenie zachowawcze nie poprawia rokowania, a dane dotyczące leczenia zabiegowego są ograniczone. Celem pracy jest ocena wyników leczenia zabiegowego (angioplastyka wieńcowa lub leczenie operacyjne) chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym, analiza czynników wpływających na śmiertelność szpitalną i ocena wyników odległych. Materiał i metody: Badaniem objęto 98 chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym. Operacyjnie leczono 5 chorych, a za pomocą angioplastyki wieńcowej &#8212; 93. W celu oceny czynników ryzyka zgonu chorych podzielono na dwie grupy: I - 37 osób, które zmarły, i II - 61 pacjentów, którzy przeżyli. Wyniki: Zmarło 2 (40%) chorych leczonych operacyjnie i 35 (38%) leczonych za pomocą angioplastyki wieńcowej. U pacjentów leczonych operacyjnie częściej stwierdzano hipercholesterolemię, przebyty zawał serca, częściej stosowano u nich kontrapulsację wewnątrzaortalną, u wszystkich operowanych wykryto trójnaczyniową chorobę wieńcową, a tętnicą odpowiedzialną za zawał serca był u nich pień lewej tętnicy wieńcowej. Zabieg angioplastyki wieńcowej był skuteczny u 73 (78%) chorych. Śmiertelność przy skutecznym zabiegu wynosiła 26%, a przy nieskutecznym - 80%. Analiza porównawcza obu grup wykazała, że różniły się one pod względem: wieku (grupa I - 60,4 roku, grupa II - 54,1 roku; p = 0,006), częstości występowania nagłego zatrzymania krążenia przed koronarografią (grupa I - 51% chorych, grupa II - 26%; p = 0,01) oraz skuteczności zabiegu angioplastyki wieńcowej (grupa I - 54%, grupa II &#8212; 93%; p < 0,001). Podczas obserwacji jednorocznej zmarło 6 pacjentów. Śmiertelność po roku u chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym wyniosła 56%. Wnioski: Leczenie zabiegowe chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym poprawia rokowanie wewnątrzszpitalne i roczne. Istotnymi czynnikami wpływającymi na przeżycie wewnątrzszpitalne są: młodszy wiek, stabilny przebieg zawału serca i skuteczna angioplastyka wieńcowa. (Folia Cardiol. 2003; 10: 269&#8211;277

Zawał serca powikłany wstrząsem kardiogennym - porównanie leczenia za pomocą pierwotnej i torowanej przezskórnej interwencji wieńcowej

Wstęp: Śmiertelność u chorych z zawałem serca (MI) i wstrząsem kardiogennym (CS) zmniejsza łączne stosowanie leczenia fibrynolitycznego i kontrapulsacji wewnątrzaortalnej oraz leczenie zabiegowe, takie jak przezskórna interwencja wieńcowa (PCI) i/lub operacja kardiochirurgiczna (CABG). Celem badania była analiza wyników leczenia MI i CS za pomocą torowanej i pierwotnej PCI pod względem korzyści związanych z leczeniem fibrynolitycznym w tej grupie pacjentów. Metody: Spośród 98 kolejnych chorych z MI i CS u 93 osób wykonano zabieg PCI, a u 5 pacjentów - CABG. Badanych podzielono na dwie grupy: I - 59 pacjentów leczonych torowaną PCI, II - 34 chorych leczonych pierwotną PCI. W obu grupach odnotowano różnice (p < 0,05) pod względem wieku (grupa I vs. II: 53,2 vs. 61,7 roku), wartości ciśnienia skurczowego (78 vs. 70 mm Hg), rozkurczowego (54 vs. 46 mm Hg), występowania choroby jedno- i trójnaczyniowej oraz obecności przebytego MI (13% vs. 32%). Wyniki: Skuteczność zabiegu w grupie I wynosiła 83%, natomiast w grupie II - 74% (p = NS). Śmiertelność szpitalna (gr. I - 41%, gr. II - 36%) i w pracowni hemodynamiki (gr. I - 20% vs. gr. II - 15%) nie była istotna statystycznie. Statystycznie częściej w grupie I występowała konieczność wykonania ponownych zabiegów PCI (22% vs. 3%, p = 0,02). Nie odnotowano różnicy pod względem konieczności przeprowadzenia zabiegów kardiochirurgicznych oraz w zakresie powikłań krwotocznych. W ciągu rocznej obserwacji w każdej grupie zmarło 3 chorych, po 2 chorych z powodu nagłego zgonu sercowego. Wnioski: Skuteczność zabiegów oraz śmiertelność szpitalna i odległa jest porównywalna w grupie chorych leczonych za pomocą torowanej i pierwotnej interwencji wieńcowej. W grupie chorych leczonych za pomocą torowanej interwencji wieńcowej częściej występowała konieczność przeprowadzenia ponownych zabiegów PCI, nie obserwowano natomiast zwiększonej liczby powikłań krwotocznych wymagających przetoczenia krwi

Zawał serca spowodowany chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej powikłany wstrząsem kardiogennym - wyniki leczenia zabiegowego

Wstęp: Wstrząs kardiogenny spowodowany chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej, pomimo leczenia zabiegowego (PCI/CABG), nadal wiąże się z wysoką śmiertelnością. Celem badania była analiza wyników leczenia zabiegowego chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym, spowodowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej. Materiał i metody: Spośród 98 chorych u 93 pacjentów przeprowadzono zabieg PCI, a u 5 wykonano CABG. Chorych podzielono na dwie grupy: I &#8212; 11 chorych z pniem lewej tętnicy wieńcowej jako tętnicą odpowiedzialną za zawał, II &#8212; 87 chorych z tętnicą odpowiedzialną za zawał inną niż pień lewej tętnicy wieńcowej. Grupę II leczono za pomocą PCI, w grupie I u 5 chorych wykonano CABG, a u 6 przeprowadzono zabieg PCI. U 4 chorych z grupy I pień lewej tętnicy wieńcowej był zamknięty, u pozostałych 7 stwierdzono istotne zwężenie. Wyniki: Zabieg PCI był skuteczny u 67% chorych z grupy I i u 79% pacjentów z grupy II. Całkowita śmiertelność szpitalna wyniosła 38% (46% w grupie I i 37% w grupie II, p = NS). W czasie hospitalizacji u 1 chorego z grupy I i u 6 osób z grupy II przeprowadzono CABG. Wykonanie ponownego zabiegu PCI było konieczne u 14 chorych z grupy II. W ciągu rocznej obserwacji w grupie II odnotowano 6 zgonów, u 2 chorych konieczne było wykonanie CABG, a u 6 &#8212; PCI. W grupie I nie odnotowano zgonów, u żadnego pacjenta nie przeprowadzono zabiegu CABG i PCI. Wnioski: Metody zabiegowego leczenia chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym spowodowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej w tej grupie wiążą się ze stosunkowo wysoką skutecznością i niską śmiertelnością. Śmiertelność chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym zarówno uwarunkowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej, jak i chorobą innych segmentów tętnic wieńcowych, leczonych zabiegowo (PCI/CABG) jest porównywalna w obserwacji wewnątrzszpitalnej i odległej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 85&#8211;92